Środki trwałe – jakie są najczęściej popełniane błędy w sprawozdawczości?
Mimo iż wydawać by się mogło, że obszar „środki trwałe” jest jednym z najprostszych zagadnień w sprawozdawczości, praktyka pokazuje, że również i one są narażone na ryzyko popełnienia istotnego błędu.
Pierwsze nieprawidłowości dotyczą amortyzacji, a mianowicie przypisywania stawek dla danego środka trwałego z uwzględnieniem jedynie KŚT (Klasyfikacji Środków Trwałych) – pomijając zupełnie okres ekonomicznej przydatności. Jednak traktowanie stawek bilansowych na równi z podatkowymi w znacznej ilości przypadków nie jest prawidłowe, gdyż zgodnie z ustawą o rachunkowości wartość księgowa środków trwałych powinna uwzględniać rzeczywisty okres użytkowania, a nie okres normatywny, który wynika z przepisów podatkowych.
Problemowym zagadnieniem jest utrata wartości środków trwałych. Jednostki często bezwarunkowo przyjmują założenie, że utrata wartości nie nastąpiła – bez dokonania szczegółowej analizy przesłanek, która mogłyby to potwierdzić i która obligatoryjnie musi być wykonana przynajmniej raz w roku.
Jeśli bowiem okaże się, że wystąpiła choćby jednak wewnętrzna lub zewnętrzna przesłanka utraty wartości środków trwałych, należy przejść do kolejnego etapu analizy, jakim jest szczegółowy test wyliczający odpis na środki trwałe lub potwierdzający, że dokonanie odpisu nie jest konieczne.
