Środki trwałe – amortyzacja w sprawozdaniu finansowym
Wydawać by się mogło, że środki trwałe nie są w ogóle problemowym obszarem rachunkowości. Nic bardziej mylnego! Jakże często są one nieprawidłowo prezentowane w sprawozdaniu finansowym – począwszy od rozpoznania środków w leasingu do prawidłowego naliczania amortyzacji.
Amortyzacja środków trwałych nie zawsze prawidłowo jest rozpoznawana dla celów bilansowych. Stawki często są przypisywane przy uwzględnieniu jedynie KŚT (a więc zasad podatkowych!), a nie na podstawie okresu ekonomicznej przydatności. Zrównanie stawek podatkowych i bilansowych w wielu przypadkach nie jest prawidłowe, gdyż zgodnie z ustawą o rachunkowości wartość księgowa powinna być kształtowana przez rzeczywisty okres użytkowania danego przedmiotu, a nie okres normatywny, wynikający z ustawy o podatku dochodowym.
Ponadto należy pamiętać, że nawet jeśli amortyzacja naliczana jest oddzielnie dla celów podatkowych i bilansowych, na cele sprawozdawczości okres ekonomicznej użyteczności powinien podlegać weryfikacji – przynajmniej raz w roku.
Ponadto problemowe jest prawidłowe rozpoznanie środków trwałych w leasingu finansowym i operacyjnym. Poza jednostkami mającymi prawo stosowania zasady uproszczonej (czyli tymi, których sprawozdanie finansowe nie podlega badaniu przez biegłego rewidenta), należy rozróżnić klasyfikację umowy podatkowo i bilansowo – w sprawozdaniu finansowym, oczywiście, prezentujemy środki trwałe w leasingu finansowym lub operacyjnym rozpoznane według zasad zawartych w ustawie o rachunkowości.
